Preußische Allgemeine Zeitung Zeitung für Deutschland · Das Ostpreußenblatt · Pommersche Zeitung
© Preußische Allgemeine Zeitung / 18. März 2006
"Dat Schwineschlachten" De Gustav säd to siene Fru: "To Wiehnachte schlacht wie onse Su. Keep man e Schnaps, on ook poar Helle, öck war dem Fried denn schon bestelle." Dä Fru, dä schömpt: "Däm nich tum Schlachte. As dien Koseng wöll öck emm achte, doch schlachte könn ju beide nich, dä Schwien, dä brölle förchterlich. Ju sönn ook ömmer so besoape, on renne romm wie e poar Oape. Nä, jedet Joahr weer dat Mälör. De Flescher schlacht dit Joahr dat Deer." Dä Gustav säd: "Du höllst de Frät, de Fried, de kömmt onn schlacht dem Krät. Dem Flescher hoale - weer jelacht, wie hebbe jedet Joahr jeschlacht." On enes Morgens, denn ganz freh, doa keem de Fried denn dorchem Schnee. Se hebbe freidich sich bejreeßt. De Fried de froagt: "Wo steiht dat Beest?" Se jinge önne Stall tumm Schwien on schädsde biem Laterneschien: "Veer Zentner hätt de oppe Reppe, doaropp war wie eerscht eenem köppe!" Dä Fru, dä schömpt: "Watt ös dat bloß? Allwedder geiht dat Supe los!" Dä Gustav säd: "Horch opp mött Kreeje! Moak heetet Woater, väl, tumm Breeje." Se hoalde Schwengel onne Ströck, se funde dat denn ook tumm Jlöck. Denn wurd e' Schluckske von däm "Funke" Klammheimlich önne Stall jedrunke. De Gustav stelld däm Ax torecht, on weil de Messersch weere schlecht, doa wetzd de Fried denn scharp de Dinger, on priefd se denn mött siene Finger. On denn, korrt hindre Stalledär, doa nehm se sich dat Flaschke vär. Oft wurd e böske bloß jelöckt, bloß omm to sehne, wie dat schmeckt. Denn jinge beide Fröhstöck äte, se hadde joa noch nuscht jejäte. Ook wulle se mött ährem Schlachte, dat helle Doageslicht affwachte. Se drunke noch e Flaschke Beer on wachde, bis dat heller weer. De Fru, de stund so wie opp Koahle. "Goaht denn doch all dem Breechtroch hoale!" Se stunde opp on jinge denn tum Noaber mött dem Flaschke henn. Weil de umsonst dem Troch deed jäwe durfd he denn ook e Schluckske häwe. On wie dat Flaschke aller weer, doa hoalt de Gustav denn noch Beer. Om Uhre Zehn, so onjefähr, doa keem se möttem Troch verquer. De Fru, de hebbe se befoahle, de mußd e nieet Flaschke hoale. On denn jing los mött väl Krakehl: Nu kröcht de oole Su ähr Deel. De Gustav bund dem grote Schwien omme Hinderbeen e starke Lien. On oppe Hoff de Fried nu stund on schwängd dem Äx so önne Rund. He priewd dem Schwung onn dat Jewöcht. Doamöt dä Su eens röchtich kröcht. De Gustav brocht mött väl Krawall, dat Schwien nu utem Schwienestall. Se stellde ähr sich fein torecht: "Hast du dem wörklich nuscht jesecht? Da Su, dä öss ganz oppjestört, de hätt doch örjend watt jeheert" De Gustav höllt dem Schwien am Ströck, dä Fru, de krult ämm dat Jenöck. De Fried hoalt ut, mött grotem Schwung, - doch - doa de Äx emm runder sunk. "Mie ös doa wat önnt Oog gefloage, vielleicht kannst du moal hiede schloage." De Gustav, de weer kleen on dönn, de Äx, dä reegt ämm bis ant Könn; "Jöff her, öck war däm Krät eent knalle, biem erschte Schlach, doa ward he falle." Dä Su, dä kiggd, weer ganz perplex, se sach däm Gustav mötte Äx. On wie he zörkeld, opp spötz Teeje, doa oahnd se, watt ähr nu ward bleeje. Se kunn dat alles nich verstoahne, on wull torick önne Stall nu goahne. Doa keem de Fru, on sach dat Leide, wie se doa wehlde alle beide. Se säd tumm Fried: "Denn schloag doch du, de Gustav träfft nich mehr de Su!" "Jöff du man eerscht datt niee Flaschke, uut dienem ohle Leddertaschke. Dann jeiht datt Schlachte von alleen. Hool ömm man fest an sienem Been." Se nehme duumbreet ute Flasch mött nieem Moot, doa jet datt rasch. De Fried, de nehm de Äx nu hoch, on wedder watt ent Oog öm floch. "Öck seh voer lauter Oogetroane ömmer dree Schwien voer mie stoane." De Gustav säd: "Mottst nich väl wösche, dem Möddelste, dem mottst eens lösche". De Fried, de schloch jewaltich to, dä oole Äx, dä zischd man so He troaff de Su ook - oppem Ohr, on de nu de Jeduld verloor. Se schreech nu los, ganz förchterlich, on rennd, däm Gustav hinder sich, de Su rennd ömmer önne Rund, on önne Mödd de Fried doa stunt. He hadd sich sölwst, öss nich jeloage, däm eene Klomp kaputt jechloage. De Gustav, oppe Buuk ganz lang, dä leet nich los däm Schwienestrang. De Fried hadd bloß de Su jestreift, nu wurd de Gustav rommjeschleift. Dä Schnie, dä hätt man so jestooft, de Gustav kreech boold keine Loft. Doch wie dat Schwien noch ömmer rennt, de Fried doa de Jefoahr erkennt: "Öck mött äm helpe, wie et ook kömmt", on vor de Su he Stellung nömmt. Doch de, ver Wut, hätt nusch jesehne, on rennd däm Fried so mank de Beene. De Fried ös denn em grote Boage, nu ön däm Breechtroch rönn jefloage. De Fru hoald schnell dem Meister Raudnat her, on da, ruck-zuck, de schlachd dat Deer. He hätt jebreecht on utjenoahme, de Fleeschbeschauer ös jekoame, dat Fleesch weer good, ött weer nuscht schlecht, so keem nu alles noch torecht. De Fried, de musd däm Klomp sich binde, et fähld e Stöck, weer nich to finde. Dem Gustav hebbe se verbunde, dem weere beide Hand terschunde. Denn wurd jedrunke on vertällt, wie schlau sich jeder anjestellt. De Fleescher, dä heerd ruhich to he wußd, dä schlachte ömmer so. |
Artikel ausdrucken | Probeabo bestellen | Registrieren |