25.04.2024

Preußische Allgemeine Zeitung Zeitung für Deutschland · Das Ostpreußenblatt · Pommersche Zeitung

Suchen und finden
18.03.06 / "Dat Schwineschlachten" / Dieses Stück Heimatkultur kam in der Redaktion an - leider ohne Nennung des Verfassers

© Preußische Allgemeine Zeitung / 18. März 2006

"Dat Schwineschlachten"
Dieses Stück Heimatkultur kam in der Redaktion an - leider ohne Nennung des Verfassers

De Gustav säd to siene Fru:

"To Wiehnachte schlacht wie onse Su.

Keep man e Schnaps, on ook poar Helle,

öck war dem Fried denn schon bestelle."

Dä Fru, dä schömpt:

"Däm nich tum Schlachte.

As dien Koseng

wöll öck emm achte,

doch schlachte

könn ju beide nich,

dä Schwien,

dä brölle förchterlich.

Ju sönn ook ömmer so besoape,

on renne romm

wie e poar Oape.

Nä, jedet Joahr weer dat Mälör.

De Flescher schlacht

dit Joahr dat Deer."

Dä Gustav säd:

"Du höllst de Frät,

de Fried, de kömmt

onn schlacht dem Krät.

Dem Flescher hoale -

weer jelacht,

wie hebbe jedet Joahr jeschlacht."

On enes Morgens,

denn ganz freh,

doa keem de Fried

denn dorchem Schnee.

Se hebbe freidich sich bejreeßt.

De Fried de froagt:

"Wo steiht dat Beest?"

Se jinge önne Stall

tumm Schwien

on schädsde

biem Laterneschien:

"Veer Zentner hätt

de oppe Reppe,

doaropp war wie

eerscht eenem köppe!"

Dä Fru, dä schömpt:

"Watt ös dat bloß?

Allwedder geiht dat Supe los!"

Dä Gustav säd:

"Horch opp mött Kreeje!

Moak heetet Woater,

väl, tumm Breeje."

Se hoalde Schwengel

onne Ströck,

se funde dat denn ook

tumm Jlöck.

Denn wurd e' Schluckske

von däm "Funke"

Klammheimlich

önne Stall jedrunke.

De Gustav stelld

däm Ax torecht,

on weil de Messersch

weere schlecht,

doa wetzd de Fried

denn scharp de Dinger,

on priefd se denn

mött siene Finger.

On denn, korrt hindre Stalledär,

doa nehm se sich

dat Flaschke vär.

Oft wurd e böske bloß jelöckt,

bloß omm to sehne,

wie dat schmeckt.

Denn jinge beide Fröhstöck äte,

se hadde joa noch nuscht jejäte.

Ook wulle se

mött ährem Schlachte,

dat helle Doageslicht affwachte.

Se drunke noch e Flaschke Beer

on wachde, bis dat heller weer.

De Fru, de stund so

wie opp Koahle.

"Goaht denn doch all

dem Breechtroch hoale!"

Se stunde opp on jinge denn

tum Noaber

mött dem Flaschke henn.

Weil de umsonst

dem Troch deed jäwe

durfd he denn ook

e Schluckske häwe.

On wie dat Flaschke aller weer,

doa hoalt de Gustav

denn noch Beer.

Om Uhre Zehn, so onjefähr,

doa keem se

möttem Troch verquer.

De Fru, de hebbe se befoahle,

de mußd e nieet Flaschke hoale.

On denn jing los

mött väl Krakehl:

Nu kröcht de oole Su ähr Deel.

De Gustav bund

dem grote Schwien

omme Hinderbeen

e starke Lien.

On oppe Hoff de Fried nu stund

on schwängd dem Äx

so önne Rund.

He priewd dem Schwung

onn dat Jewöcht.

Doamöt dä Su eens

röchtich kröcht.

De Gustav brocht mött

väl Krawall, dat Schwien nu utem Schwienestall.

Se stellde ähr sich fein torecht:

"Hast du dem wörklich

nuscht jesecht?

Da Su, dä öss ganz oppjestört,

de hätt doch örjend watt jeheert"

De Gustav höllt dem

Schwien am Ströck,

dä Fru, de krult

ämm dat Jenöck.

De Fried hoalt ut, mött grotem Schwung, - doch - doa de Äx emm runder sunk.

"Mie ös doa wat önnt

Oog gefloage,

vielleicht kannst du moal

hiede schloage."

De Gustav, de weer kleen

on dönn, de Äx, dä reegt ämm bis ant Könn;

"Jöff her, öck war däm

Krät eent knalle,

biem erschte Schlach, doa ward he falle."

Dä Su, dä kiggd, weer

ganz perplex,

se sach däm Gustav mötte Äx.

On wie he zörkeld, opp

spötz Teeje,

doa oahnd se, watt ähr

nu ward bleeje.

Se kunn dat alles

nich verstoahne,

on wull torick önne Stall

nu goahne.

Doa keem de Fru, on

sach dat Leide,

wie se doa wehlde alle beide.

Se säd tumm Fried: "Denn schloag doch du, de Gustav träfft nich mehr de Su!"

"Jöff du man eerscht datt

niee Flaschke,

uut dienem ohle Leddertaschke.

Dann jeiht datt Schlachte

von alleen. Hool ömm man fest an sienem Been."

Se nehme duumbreet ute Flasch

mött nieem Moot, doa

jet datt rasch.

De Fried, de nehm de

Äx nu hoch,

on wedder watt ent Oog öm floch.

"Öck seh voer lauter

Oogetroane

ömmer dree Schwien

voer mie stoane."

De Gustav säd:

"Mottst nich väl wösche,

dem Möddelste,

dem mottst eens lösche".

De Fried, de schloch

jewaltich to,

dä oole Äx, dä zischd man so

He troaff de Su ook

- oppem Ohr,

on de nu de Jeduld verloor.

Se schreech nu los,

ganz förchterlich,

on rennd, däm Gustav

hinder sich,

de Su rennd ömmer önne Rund,

on önne Mödd de Fried doa stunt.

He hadd sich sölwst,

öss nich jeloage,

däm eene Klomp

kaputt jechloage.

De Gustav, oppe Buuk

ganz lang,

dä leet nich los

däm Schwienestrang.

De Fried hadd bloß

de Su jestreift,

nu wurd de Gustav

rommjeschleift.

Dä Schnie,

dä hätt man so jestooft,

de Gustav kreech

boold keine Loft.

Doch wie dat Schwien

noch ömmer rennt,

de Fried doa de Jefoahr erkennt:

"Öck mött äm helpe,

wie et ook kömmt",

on vor de Su he Stellung nömmt.

Doch de, ver Wut,

hätt nusch jesehne,

on rennd däm Fried

so mank de Beene.

De Fried ös denn

em grote Boage,

nu ön däm Breechtroch

rönn jefloage.

De Fru hoald schnell

dem Meister Raudnat her,

on da, ruck-zuck,

de schlachd dat Deer.

He hätt jebreecht

on utjenoahme,

de Fleeschbeschauer

ös jekoame,

dat Fleesch weer good,

ött weer nuscht schlecht,

so keem nu alles noch torecht.

De Fried,

de musd däm Klomp sich binde,

et fähld e Stöck,

weer nich to finde.

Dem Gustav hebbe

se verbunde,

dem weere beide Hand

terschunde.

Denn wurd jedrunke

on vertällt,

wie schlau sich jeder anjestellt.

De Fleescher, dä heerd ruhich to he wußd, dä schlachte

ömmer so.


Artikel per E-Mail versenden
  Artikel ausdrucken Probeabo bestellen Registrieren